ចំណេះដឹងទូទៅ៖ មកស្គាល់បណ្តាសាខ្លះៗរបស់ដូនតាខ្មែរ

ចំណេះដឹងទូទៅ៖ មកស្គាល់បណ្តាសាខ្លះៗរបស់ដូនតាខ្មែរ

(ភ្នំពេញ)៖ បណ្តាសា គឺជាពាក្យផ្តន្ទា ជេរប្រទេច សំបូងសង្រូងឲ្យគេវិនាសហិនហោច។ ក្នុងសម័យបុរាណគេសរសេរថា «សាប​ ឬសាបថ»។ ពាក្យនេះបច្ចុប្បន្នសរសេរថា​ «ស្បថ» មានន័យថា ប្រកាសសេចក្តីពិតត្រង់។

នៅក្នុងសិលាចារឹក ពាក្យបណ្តាសាតែងលេចឡើងអមជាមួយពាក្យឱ្យពរ ប៉ុន្តែអត្ថបទនេះនឹងលើកមកបង្ហាញតែអំពីពាក្យបណ្តាសាប៉ុណ្ណោះ។ កញ្ញា​ មា​ស​ សុភាព អ្នកស្រាវជ្រាវមួយរូប បានអះអាងថា ពាក្យបណ្តាសា បានលេចឡើងក្នុងសិលាចារឹកខ្មែរតាំងពីសម័យមុនអង្គរ។ សិលាចារឹកដែលចាស់ជាងគេ គឺសិលាចារឹកទួលគោកព្រះ ចុះកាលបរិច្ឆេទឆ្នាំ៥៧៩សក ត្រូវនឹងឆ្នាំ៦៥៧នៃគ្រិស្តសករាជ។

តើហេតុអ្វីបានជាមានការដាក់បណ្តាសាក្នុងសិលាចារឹកខ្មែរ?

ពាក្យបណ្តាសា បានលេចឡើងនៅភាគខាងចុងនៃអត្ថបទសិលាចារឹក ដែលភាគច្រើននិយាយទាក់ទងនឹងការស្ថាបនាប្រាសាទ ការធ្វើបដិមា​ និងការថ្វាយដង្វាយផ្សេងៗទៅដល់ទេព ឬប្រាសាទ​ ដោយព្រះមហាក្សត្រ ព្រះគ្រូ និងមន្រ្តីជាដើម។ គេដាក់បណ្តាសាទៅដល់មនុស្សណាម្នាក់ ឬក្រុមណាមួយដែលបំផ្លាញ «បុណ្យ» ឬ «ធម៌» ឬពាក្យដែលកាន់តែសម័ញ្ញទៀតនោះហៅថា «សមិទ្ធផល» ដែលគេបានធ្វើឱ្យធ្លាក់នរក រងការកាត់ទោសពីសំណាក់ព្រះយម និងចិត្រាគុប្ត ( អ្នកកាន់បញ្ជីកម្មរបស់មនុស្ស)។

ពាក្យបណ្តាសា មានច្រើនបែបច្រើនទម្រង់ ហើយក៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចបំផុតដែរ។ ឧទាហរណ៍សិលាចារឹក គុកប្រដាក និយាយពីការស្ថាបនាប្រាសាទ និងព្រះសិវលិង្គ ព្រមទាំងបញ្ជាក់ជាចុងក្រោយថា «នេះជាបណ្តាសារបស់ព្រាហ្មណ៍ អាចារ្យ បណ្ឌិត» ទៅដល់អ្នកដែលលោភយកបុណ្យនេះឲ្យធ្លាក់ទៅ នរករៅរវ (ដែលលូរ ដែលស្រែក)​ និងនរក ផ្សេងៗទៀតជាមួយនឹងបុព្វបុរសរបស់ខ្លួន។

ដោយឡែកសិលាចារឹក គុកព្រីងជ្រុំ K.៩២ ផ្នែក C បន្ទាត់ទី២៣ និង២៤ គេដាក់បណ្តាសាឱ្យមនុស្សដែលមានកំហុសនោះធ្លាក់ចុះទៅក្នុងរណ្តៅអវចី (គ្មានទីជ្រកពួន មានរយៈពេល៤០០០ឆ្នាំនរក ដែលមួយថ្ងៃមួយយប់ស្មើនឹង៥៧៦ ០០០ ០០០ឆ្នាំមនុស្ស) ដោយដាំក្បាលទៅមុន។ បណ្តាសានេះគឺមានលក្ខណៈពិសេស ហើយធ្លាប់ប្រើប្រាស់ច្រើននៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកស្រុកឥណ្ឌា។​ គេដាក់បណ្តា​សាឲ្យអ្នកធ្វើអំពើអាក្រក់ ឬបំផ្លាញបុណ្យធ្លាក់ទៅនរកកាលសូត្រ (ខ្សែបន្ទាត់ខ្មៅ ដែលមានរយៈពេល១០០០ឆ្នាំនរក ដែលមួយថ្ងៃមួយយប់ស្មើនឹង ១២ ៩៦០ ០០០ ០០០ ០០០ឆ្នាំមនុស្ស)ដោយដាំក្បាលចុះទៅមុនត្រូវអាចម៍ឆ្កែ)។

នៅលើចម្លាក់នរកសួគ៌ ថែវខាងត្បួងរបស់ប្រាសាទអង្គរវត្ត ក៏មានបង្ហាញសត្វឆ្កែចំនួន៦ក្បាល ដែលគេដឹងថាម្ចាស់ឆ្កែគឺតាកឹង (យមបាល)។ ឆ្កែនេះមាននាទីចាំយាមផ្លូវនរក ស្វែងរកសត្វនរក និងនាំសារផងដែរ។

ចំណែកសិលាចារឹក K.៣៨៨ និយាយពីការធ្វើអំណោយបុណ្យជារបស់របរជាច្រើនដល់វណ្ណៈ៤ ហើយថាអ្នកណាដែលដកហូតទ្រព្យ ឬបំផ្លាញបុណ្យនេះចុះទៅនរកជាមួយញាតិការទាំង៧សន្តាន ក្នុងនោះមាននរកជាន់ទី៣ដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច (វែតរណីទី​ គឺស្ទឹងវៃតរណី) ជាន់ទី៤ដែលសាហាវឃោរឃៅ (កូដសលមលី គឺ នរកព្រៃរកាដែលមានបន្លា) ទី៦ (និរចឆ្វាស គឺនរកដែលគ្មានដណ្ហើម) ទី៧ (ឧចឆ្វាស គឺនរកដកដង្ហើមធំ) ជាន់ទី១០ (អស្ឋិភង្គ គឺនរកបំបែកឆ្អឹង) និងនរកផ្សេងៗទៀត ។

ក្នុងចំណោមបណ្តាសាជាច្រើនទម្រង់ មានបណ្តាសាមួយដែលបានប្រើជាញឹកញាប់ ហើយកម្រិតទោសក៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ឧទាហរណ៍សិលាចារឹកប្រាសាទភ្នំសណ្តក K.១៩៥ ផ្នែក C បានដាក់បណ្តាសាដល់អ្នកដែលមិនធ្វើតាមបន្ទូលព្រះមហាក្សត្រ ឲ្យធ្លាក់ទៅនរកជាមួយញាតិសណ្តានចំនួន១០០០កំណើត រហូតដល់ព្រះច័ន្ទ និងព្រះអាទិត្យលែងមាន ទើបអាចរួចទុក្ខទោសនោះបាន។ បណ្តាសាបែបនេះ មានកំរិតធ្ងន់ធ្ងរណាស់ អ្នកណា ក្រុមណាដែលត្រូវបណ្តាសារបៀបនេះហើយ សេចក្តីសង្ឃឹមថានឹងរួចទោសនោះសឹងតែគ្មានឡើយ។

នៅសម័យកណ្តាល ពាក្យបណ្តាសាក៏មានច្រើនបែបច្រើនទម្រង់ដូចសម័យមុនអង្គរ និងសម័យអង្គរដែរ ប៉ុន្តែជាទម្រង់បែបព្រះពុទ្ធសាសា។ ឧទាហរណ៍សិលាចារឹកអង្គរវត្តលេខ៤ និយាយពីការកសាងព្រះពុទ្ធ អំពីមាស ប្រាក់ ការសង់ចេតីយ និងប្រោសខ្ញុំ។ គេដាក់បណ្តាសាថា អ្នកដែលធ្វើឲ្យអន្តរាយទាននេះ អ្នកទាំងអំបាលនោះនឹងធ្លាក់ទៅចតុរាបាយភូមិ ចុះមហាអវចីនរក កុំបីឲ្យព្រះពុទ្ធដែលបានត្រាស់ដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់ប្រោសអ្នកនោះបានឡើយ។ ចំណែកសិលាចារឹកលេខ២១ និយាយពីការធ្វើបុណ្យ ហើយប្រោសខ្ញុំ បានបញ្ជាក់ថា អ្នកដែលមកជំទាស់ទទែងធ្វើឲ្យខូចបុណ្យ ឲ្យរន្ទះទាំងអនន្ទចក្រវាឡ កុំបីបាញ់ដើមឈើឡើយ ឲ្យបាញ់តែអ្នកនោះសព្វៗជាតិកំណើត។ ពុំនោះសោតឲ្យទៅសោយទុក្ខវេទនានៅនាបញ្ចនន្ទរិកអស់កាលដ៏យូរលង់ ទៀតសោតព្រះពុទ្ធត្រាស់ដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់កុំប្រោសអ្នកនោះបានឡើយ។

សរុបមក បណ្តាសាជាពាក្យបន្លាចដោយយកសាសនាជាគោល។ ជាពាក្យដែលដូនតាខ្មែរសំបូងសង្រូងឡើងដាក់ទោសដល់ជនទាំងឡាយណាដែលធ្វើឱ្យខូចខាត វិនា​ស អន្តរាយ ដល់បុណ្យ ឬសមិទ្ធផលដែលដូនតាបានកសាងឡើងដោយសេចក្តីជ្រះថ្លា។ ជាសណ្តាប់ ឬធម៌ដែលបានបង្កើតឡើងសម្រាប់មនុស្ស និងសង្គមទាំងមូល។ ការបំផ្លា​ញកេរ្តិ៍ដូនតានឹងត្រូវបណ្តាសាធ្លាក់នរកដ៏ឈឺចាប់អស់កល្បជានិច្ច និងមិនអាចស្រោចស្រង់បាន ដូច្នេះនរជនគួររក្សាកេរ្តិ៍ដូនតាឱ្យគង់វង្ស និងបានសោយសួគ៌៕

-Fresh News-