ប្រវត្តិដើមបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ៣ខែ តែព្រះអង្គឌួងបង្រួមមកត្រឹម១៥ថ្ងៃ… នេះជាមូលហេតុ
ប្រវត្តិដើមបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ៣ខែ តែព្រះអង្គឌួងបង្រួមមកត្រឹម១៥ថ្ងៃ… នេះជាមូលហេតុ
ពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌជាបុណ្យប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាដ៏ធំមួយ ដែលមានសារសំខាន់បំផុតរបស់ពុទ្ធសាសនិកខ្មែរ ដែលតែងតែប្រារព្ធធ្វើឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំ មិនដែលខកខានឡើយ។ ពិធីបុណ្យដ៏ធំមួយនេះចាប់ផ្ដើមឡើងពីថ្ងៃ១ រោចដល់ថ្ងៃ១៥រោចខែភទ្របទ ដែលគេហៅថា បុណ្យកាន់បិណ្ឌ ។
ពុទ្ធបរិស័ទបានដាក់វេនគ្នា ជាក្រុមៗ ទៅតាមវេន នីមួយៗ ចាប់ពីថ្ងៃ១រោច ដល់ថ្ងៃ១៤រោច ហើយនៅថ្ងៃ១៥រោច គឺជាថ្ងៃពុទ្ធបរិស័ទពីគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន នាំយកចង្ហាន់ ចំណីអាហារជួបជុំគ្នានៅតាមទីវត្តអារាម ដែលជាថ្ងៃបុណ្យធំ គេតែហៅថា បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ហើយក៏ជាថ្ងៃ ដែលមន្ត្រីរាជការ បុគ្គលិក កម្មករ នៅតាមបណ្តាក្រុមហ៊ុន និងអ្នករស់នៅជិតឆ្ងាយ ត្រូវបានឈប់សម្រាកដើម្បីបានជួបជុំបងប្អូន ញាតិមិត្ត សាច់សាលោហិតរបស់ខ្លួន ក្នុងរដូវភ្ជំបិណ្ឌនេះ ។
ម្យ៉ាងទៀតបុណ្យកាន់បិណ្ឌ និងបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ គឺជាបុណ្យទក្ខិណានុប្បទានមួយ ដែលប្រជាពុទ្ធបរិស័ទ ធ្វើឡើងនៅរដូវកាលដែលព្រះសង្ឃគង់ចាំព្រះវស្សាអស់រយៈពេលមួយត្រីមាស ដើម្បីទំនុកបម្រុងព្រះសង្ឃ ដោយចង្ហាន់បិណ្ឌបាត្រផង បច្ច័យបួនផង ដែលពុទ្ធកាលនាសម័យកាលនោះ គេមិនបានហៅថា បុណ្យកាន់បិណ្ឌ និងភ្ជុំបិណ្ឌដូចយើងទេ គឺគេហៅថា បុណ្យបវារណបច្ច័យបួនដល់ព្រះសង្ឃ ។
ដោយឡែកនៅក្នុងកម្ពុជរដ្ឋយើង នារជ្ជកាលព្រះបាទអង្គឌួង នៅឆ្នាំ១៨៤៨-១៨៥៩ ដែលព្រះអង្គគឺជាពុទ្ធសាសនិកដ៏ឆ្នើម ក្នុងការដឹកនាំធ្វើពិធីបុណ្យនេះឡើង ដោយព្រះអង្គឈ្វេងយល់ឃើញថា ការរៀបចំពិធីបុណ្យនេះមិនអាចធ្វើរយៈពេល៣ខែបានឡើយ ដោយប្រជានុរាស្ត្រជាប់រវល់ក្នុងការងារបង្កបង្កើនផល ប្រកបមុខរបរ ផ្សេងៗចិញ្ចឹមជីវិត ព្រះអង្គក៏បានកំណត់ឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ គោរពប្រតិបត្តិតែរយៈពេល១៥ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ដោយប្រជាពលរដ្ឋយើងមួយចំនួនធំ បានបញ្ចប់ពីការងារបង្កបង្កើនផល ហើយក៏ជារដូវទឹកឡើងផងដែរ ។
ការប្រារព្ធធ្វើពិធីបុណ្យនេះឡើង ក្នុងគោលបំណងដើម្បីឧទ្ទិសមហាកុសលជូនដល់ ពពួកប្រេត និងលោកអ្នកមានគុណ មានមាតាបិតា ជីដូន ជីតា ញាតកាទាំងប្រាំពីរសន្ដានដែលបានបាក់បែកចែកឋាន ទៅកាន់បរលោកទៅហើយនោះ ។
អំពីការបោះបាយបិណ្ឌនេះជនជាតិខ្មែរយើងមួយចំនួនយល់ថា វាមិនសមហេតុផលទេ តែមានអ្នកប្រាជ្ញមួយ ចំនួនបានគូសបញ្ជាក់ថា ការបោះបាយបិណ្ឌ គឺជាការឧទ្ទិសជូនដល់ពពួកសត្វប្រេតទាំងពួង គឺវាមិនទាស់ខុសអ្វីទេ ពីព្រោះថា ពពួកសត្វប្រេតមានច្រើនពួកណាស់ ដែលមានប្រភេទ ខុសៗគ្នា ដែលធ្វើឲ្យយើងមានពិធីបោះបាយបិណ្ឌនេះឡើង ដោយពពួកសត្វប្រេតខ្លះមិនអាចទទួលអាហារស្អាតល្អបានទេ ទាល់តែមានលក្ខណៈស្មោកគ្រោក ដោយមានប្រឡាក់ដោយភក់ជ្រាំ ឬកាកសំណល់អសោចិ៍ ទើបពពួកសត្វប្រេតទាំងនោះយកទៅបរិភោគបាន ។
អ្នកប្រាជ្ញមួយចំនួនក៏បញ្ជាក់ថា ការបោះបាយបិណ្ឌនេះ ជាលក្ខណៈខ្ជះខ្ជាយគ្មានការសន្សំសំចៃនូវគ្រឿង ឧបភោគបរិភោគ ស្បៀងអាហារប្រចាំថ្ងៃ ហើយការបោះបាយបិណ្ឌនេះ គឺជាការឥតប្រយោជន៍ ហើយដែលធ្វើឲ្យមានផលវិបត្តិ និងប៉ះពាល់បរិស្ថាននៅជុំវិញព្រះវិហារ ដែលអាចឲ្យយើងគ្រប់រូបទទួលនូវបាបកម្មទៀតផង ។ ដូច្នេះពិធីបុណ្យនេះយើងធ្វើទៅដោយសេចក្តីគោរព បង្អោនកាយ វាចាចិត្ត ឆ្ពោះទៅរកប្រេតជន ជាញាតកាទាំងប្រាំពីរសន្ដានដែលបានចែកឋានទៅកាន់បរលោក និងជួយរំដោះឲ្យរួចចាកផុតពីទុក្ខទោសទាំងឡាយ ឧបាយភូមិណាមួយ និងឲ្យបានទៅកាន់សុគតិភព ហើយងាកក្រោយមកជួយបីបាច់ថែរក្សា កូនចៅ ឲ្យមានសេចក្តីសុខសប្បាយក្នុងក្រុមគ្រួសារ សង្គមជាតិផងដែរ ។
ដោយកត្តានេះហើយ ទើបនៅវេលាទៀបភ្លឺនោះ នៅតាមទីវត្តអារាម យើងសង្កេតឃើញមានការជួបជុំគ្នា របស់បងប្អូនពុទ្ធបរិស័ទ ទាំងចាស់ ក្មេងប្រុសស្រី ក្រោកឡើងពីយប់មកកាន់ទីវត្ត ដោយនៅនឹងដៃ មានកាន់នូវចានបាយពំនូត បាយបិណ្ឌ ដែលបានសូនជា ដុំៗ តូចៗ មានប្រឡាក់ទៅដោយគ្រាប់ល្ង ព្រមទាំងមានការដោតភួងផ្កា និងការដុតទៀន ធូប ដើម្បីឧទ្ទិសមគ្គផលកុសលផលបុណ្យ និងវិញ្ញាណក្ខន្ធដល់លោកអ្នកមានគុណដែលបានចែកឋានទៅ។
បន្ទាប់ពីព្រះសង្ឃស្មូតនូវបរាភវសូត្រ ចប់ផ្សព្វគ្រប់ហើយនោះ លោកតាអាចារ្យ ពុទ្ធបរិស័ទបានកាន់នូវបាយបិណ្ឌទាំងនោះប្រទក្សិណបីជុំព្រះវិហារ ដោយមានការបោះបាយបិណ្ឌ នៅគ្រប់ទិសទីព្រះវិហារ ដើម្បីឧទិ្ទសជូនដល់ក្រុមប្រេតទាំងឡាយណា ឬខ្មោច ដែលគ្មានញាតិមិត្ត ឧទ្ទិសកុសល ផលបុណ្យជូនឲ្យបានទទួលអាហារទាំងនេះទទួលទាន នៅមុនពេលមេឃជិតភ្លឺ ៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ បុប្ផា)
- ប្រភព៖ កោះសន្តិភាព
- សាវតាក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ
- ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
- រាជបណ្ឌិតសភាកម្ពុជា៖ បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ
- ប្រវត្តិដើមបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ៣ខែ តែព្រះអង្គឌួងបង្រួមមកត្រឹម១៥ថ្ងៃ…
- ស្វែងយល់អំពីប្រវត្តិពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌរបស់ខ្មែរយើង (វីដេអូ)
